Ivor Darreg

Ivor Darreg werd geboren als Kenneth Vincent Gerard O'Hara in Portland, Oregon, Verenigde Staten. Zijn vader John was redacteur van een katholiek weekblad en zijn moeder kunstenares. Ivor moest als tiener van school wegens een reeks ziekten die hem zonder tanden liet en met slechts weinig energie. Hij had wel genoeg energie om zichzelf minstens tien talen te leren lezen en spreken. Hij bezat van alle wetenschappen wel enig begrip. Muziek en elektronica waren zijn grote liefden. Zijn keuze voor muziek zorgde voor verstoting door zijn vader en ging met zijn moeder apart wonen zonder veel hulp van wie dan ook. Toen nam hij de naam "Ivor" aan, wat "man met strijkstok" betekent (hij kon cello spelen), en "Drareg" (het omgekeerde van "Gerard"), korte tijd later veranderd in Darreg.
Het leven van Ivor en zijn moeder was een strijd om het bestaan en Ivors gezondheid was slecht tot de dood van zijn moeder in 1972. Ten dele kwam dat door het leven op ingeblikte soep, waarvan het zoutgehalte zijn bloeddruk torenhoog deed stijgen. Door de armoe werd Ivor vindingrijk. Hij raapte stukjes telefoondraad en andere spullen van de straat en ontving wat van vrienden. Hij zei dat hij een "dubbeltje zo vaak moest omdraaien, dat het er duizelig van werd".
foto Ivor Ivor maakte zijn eerste instrument, een elektronische hobo met toetsen, in 1937. Hij volgde de ontwikkelingen in de elektronica in tijdschriften en leerde schakelingen ontwerpen. Het instrument, dat nog immer werkt, maakte hij ondat het orkest waar hij in speelde een hobo nodig had. Het is niet alleen een van de eerste synthesizers, maar ook nog microtonaal. Het kan de gangbare twaalf tonen voortbrengen, maar er zijn acht toetsen waarmee de toonhoogte gevarieerd kan worden van een paar cents tot een kwarttoon.
In de veertiger jaren bouwde Ivor de "Amplified Cello", "Amplified Clavichord" en het "Electric Keyboard Drum". Het clavichord bestaat niet meer, maar het "Electric Keyboard Drum", dat van zoemende relais gebruik maakt, en de cello werken nog.
In de zestiger jaren maakte Ivor een orgel met elastische stemming. De schakeling maakte de tertsen en kwinten tijdens het spelen zuiver. Ivor had eerder Ervin Wilson en Harry Partch ontmoet. Door een gesprek met Wilson waarbij hij zijn anders gestemde gitaren en metalen buisklokken (van 2 cm. elektriciteitsbuis) zag, nam hij de duik in niet-kwarttoons microtonaliteit of "xenharmonie". Hij begon gitaarfrets te verplaatsen en buisklokken en metallofonen te maken in 10, 14, 15, 16, 17, 19, 21, 22, 24, 31 en 34-toons evenredig zwevende stemming. Hij deelde deze nieuwe start met anderen door middel van het Xenharmonic Bulletin en andere geschriften. De "Xenharmonic Alliance" (een netwerk van geïnteresseerden in alternatieve stemmingen) was geboren. Toen we Ivor ontmoetten, via John Chalmers, zag ik de noodzaak om Ivor en anderen een groter publiek te bezorgen, en begon het blad Interval/Journal of Music Research and Development. Vervolgens schiep Johnny Reinhard in 1981 het "American Microtonal Festival" in New York, en ging in 1984 het "1/1 Just Intonation Network" van start in San Francisco. Onlangs is het "South East Just Intonation Center" opgericht door Denny Genovese.
In de zeventiger jaren creëerde Ivor zijn Megalyra (lier) instrumentfamilie. De Megalyra zelf is de krachttoer van Ivors creaties. Deze 1,8 tot 2,4 meter lange contrabasgitaar is aan beide zijden besnaard in solo- (I-I-V-I) en basconfiguratie (I-V-I). Het klinkt als gestemde donder en wacht op een gitaarvirtuoos die het beroemdheid kan geven. Andere instrumenten in de Megalyra-familie zijn de Drone, Kosmolyra, en "Hobnailed Newel Post", wat een 15 × 15 cm. dikke balk is met meer dan 70 snaren. Dit noemde Ivor zijn harmonisch laboratorium.
Degene van u die Ivor kenden of zijn artikelen gelezen heeft, weet dat hij een aparte kijk op muziek had, en een veelomvattende belangstelling. Zijn composities, die alle op tape of papier bewaard zijn gebleven, dateren vanaf 1935. Verscheidene pianostukken zijn verkrijgbaar op cassette, door hemzelf gespeeld.
Elizabeth en ik brachten Ivor naar San Diego in 1985, en daar leek hij elk jaar jonger te worden. Hij had in die jaren zijn beste gezondheid. We waren erg blij met het gezelschap van deze bijzondere man en vriend, en hem de meest productieve en stabiele jaren van zijn leven in San Diego te zien hebben.
Ivor, we missen je.

Jonathan Glasier
Uit toelichting bij het album DETWELVULATE!

Literatuur